Włodzimierz Roniewicz urodził się 3.02.1893 w Krakowie, gdzie 7.06.1910 złożył egzamin dojrzałości w II szkole realnej. Następnie studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Wiedeńskiej gdzie w lutym 1915 otrzymał absolutorium.

W okresie 1915-1920 pełnił służbę wojskową: w armii austriackiej, był w niewoli rosyjskiej do 1918, a w końcu w armii polskiej.

Egzamin dyplomowy inżynierski zdał 5.11.1921 na Wydziałe Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej.

Od 10.11.1921 pracował w Katedrze Budownictwa Wodnego Politechniki Lwowskiej, zajmując kolejno stanowiska: asystenta, adiunkta, docenta, zastępcy profesora. w roku 1933 uzyskał godność doktora nauk technicznych. Od 1937 (po śmierci profesora Łopuszańskiego) był kierownikiem Katedry. Od 1940 jest profesorem.

W latach 1926-1928 był redaktorem Czasopisma Technicznego, organu Towarzystwa Politechnicznego i Ministerstwa Robót Publicznych we Lwowie.

Na początku roku 1945 był zastępcą profesora i Kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego Akademii Górniczej w Krakowie. w latach 1947-1952 był tam Dziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej. Po powołaniu Politechniki Krakowskiej, był kierownikiem Katedry Regulacji Rzek i Budowy Kanałów.

Okres pierwotny organizacji Wydziału Inżynieryjno?Budowlanego Politechniki Śląskiej był na Akademii Górniczej w Krakowie. Po rezygnacji z funkcji Dziekana prof. A. K. Plamitzera, w dniu 1.07.1945 roku w Krakowie, zostaje profesor Roniewicz powołany na stanowisko p.o. Dziekana Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego Politechniki Śląskiej. Pełnił tą funkcję do 14.10.1945 toku (przez 65 dni), do dnia przenosin Uczelni i Wydziału do Gliwic. Sam nie przeniósł się i pozostał w Krakowie.

Przez kilka następnych lat prowadził jednak na Wydziale Inżynieryjno Budowlanym w Gliwicach zajęcia dydaktyczne z: hydrauliki, mechaniki gruntów.

Był, od momentu utworzenie w 1945 roku, na początku p.o. a od 1.09.1952 r. kierownikiem Katedry Nauk Inżynieryjnych naszego Wydziału. Katedra została zlikwidowana 1.01.1953 roku.

Autor licznych publikacji naukowych i skryptów z zakresu: metod badań właściwości fizycznych gruntów, ruch wody w gruncie, wpływu drenowania na rozkład wilgoci w gruncie, hydrauliki.

Zaprojektował i zrealizował wiele urządzeń melioracyjnych oraz obiektów piętrzących wodę, obwałowań Wisły.

Był członkiem wielu towarzystw naukowych, miedzy innymi Polskiego Towarzystwa Geofizycznego.

Jest laureatem Złotego Krzyża Zasługi z 1937 i 1948 roku, wielu innych odznaczeń, nagród i wyróżnień, wielu instytucji, także Politechniki Śląskiej.

Zmarł 29.04.1956 w Krakowie (cm. Rakowicki 38/zach/4).

Autor notki: doc. dr inż. Andrzej Mokrosz