Urodził się w Krakowie w roku 1894. Absolwent Politechniki Lwowskiej 1917, uzyskał stopień doktora w roku 1920 na Politechnice Lwowskiej 1920. Tytuł profesora uzyskał w roku 1949, a tytuł i stanowisko profesora zwyczajnego w roku 1956.

W okresie międzywojennym i bezpośrednio po II Wojnie Światowej pracował jako Naczelnik Wydziału Komunikacji w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach. w roku 1945 działał w gronie bezpośrednich założycieli Politechniki Śląskiej, jako członek Tymczasowej Komisji Organizacyjnej Politechniki Śląskiej. Profesor kontraktowy budownictwa żelbetowego w Politechnice Śląskiej 1945-1949; profesor nadzwyczajny 1949-1956; kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego od 1953 roku; profesor zwyczajny od roku 1956 do 1964, kiedy przeszedł na emeryturę. w latach 1960-1974 był przewodniczącym Komisji Egzaminu Dyplomowego na Wydziale. w roku 1981 otrzymał najwyższą godność akademicką Doktora Honoris Causa Politechniki Śląskiej.

Był założycielem i pierwszym przewodniczącym (1934-1937) Śląsko-Dąbrowskiego Oddziału Polskiego Związku Inżynierów Budowlanych 1934-1937; założyciel Komitetu Nauki PZITB w 1958r.; Członek Honorowy PZITB (1972). Był członkiem - założycielem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej w roku 1958; członkiem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN od 1955; przew. Sekcji Betonu i Żelbetu KILiW PAN w latach 1955-1957. Działał aktywnie w organizacjach międzynarodowych.

Ważniejsze wyróżnienia: Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie) - 1931 i 1946; Krzyż Kawalerski OOP - 1936; Krzyż Oficerski OOP - 1958; Złota Odznaka PZITB - 1962; Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego Pierwszego Stopnia - 1963; Nagroda Państwowa w dziedzinie nauki - 1964; Krzyż Komandorski OOP - 1974; Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP - 1984; Medal 25-lecia i 40-lecia Politechniki Śląskiej - 1969, 1984; przyznany przez Prezydenta RP Krzyż za Udział w Wojnie 1918-1920 przyznany w roku 1991.

Promotor 9 doktorów i patron naukowy wybitnych polskich uczonych, w tym m.in. Prof. Olszaka i Prof. Cebertowicza.

Był wybitnym specjalistą w dziedzinie konstrukcji betonowych i pierwszym w kraju propagatorem konstrukcji sprężonych. Najważniejsze publikacje: Mosty sprężone, 1956; Teoria konstrukcji sprężonych, tom 1 i 2, 1961; Konstrukcje sprężone, t. III Biblioteki Budownictwo Betonowe, 1956.

Inne szczególne dokonania: w okresie międzywojennym poniósł wielkie zasługi w budowie obiektów publicznych, dróg i mostów na Śląsku, jako projektant i koordynator wielu inwestycji z ramienia Urzędu Wojewódzkiego; jeden z 4 profesorów w składzie organizatorów w Politechniki Śląskiej w lutym 1945; rzeczoznawca budowlany i człowiek-legenda dla kilku pokoleń inżynierów budowlanych w kraju, a zwłaszcza na Śląsku.

Po jego śmierci w 1994 roku (w setnym roku życia) ustanowiono w 1995 roku Medal im. Prof. Stefana Kaufmana, jedno z najbardziej prestiżowych odznaczeń ludzi zasłużonych w polskim budownictwie.

W styczniu 2004, w 10. rocznicę śmierci Profesora, w ramach obchodów 60-lecia Uczelni, wmurowano tablicę pamiątkową na Wydziale Budownictwa.