Józef Śliwa urodził się w rodzinie górniczej 6 stycznia 1922 roku w Moszczenicy Śląskiej na ziemi rybnickiej. Szkołę powszechną ukończył w rodzinnej miejscowości w 1936 roku. Wybuch II wojny światowej przerywa Mu naukę w Gimnazjum im. Karola Miarki w Żorach na rok przed maturą. Maturę uzyskał Profesor w listopadzie 1946 roku w Anglii. Zawiodły Go tam losy żołnierza II Korpusu Wojska Polskiego. Po powrocie do kraju w 1948 roku wstępuje na Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Śląskiej. w 1952 rok uzyskuje dyplom l, a w 1954 roku po ukończeniu studium magisterskiego, dyplom II stopnia.

Pracę w Politechnice Śląskiej rozpoczyna 1.09.1951 r., będąc jeszcze studentem. Studiując i pracując na Uczelni, a potem będąc już pełnoetatowym jej pracownikiem podejmuje w latach 1951-1958 pracę na 1/2 etatu w kilku renomowanych biurach i przedsiębiorstwach budowlanych na Śląsku, jako projektant, weryfikator i zastępca kierownika budowy. Owocuje to uprawnieniami budowlanymi i geologicznymi.

Profesor Józef Śliwa szybko zdobywa kolejne stopnie tytuły naukowe. w 1961 roku broni pracę doktorską a w 1964 pracę habilitacyjną z zakresu dynamiki fundamentów. w 1966 roku zostaje mianowany docentem a w 1971 roku mając 49 lat uzyskuje tytuł profesorski.

Jego zainteresowania koncentrują się wokół zagadnień z zakresu mechaniki gruntów, fundamentowania i fundamentów pod maszyny. To z osobą Profesora związane jest powstanie Zakładu Mechaniki Gruntów i Fundamentowania (1962-1966), przekształconego następnie w Katedrę (1966-1969), a od 1969 roku po włączeniu w struktury instytutowe Zakładu Geotechniki. Jednostkami tymi kieruje Profesor aż do chwili śmierci tj. do dnia 13 stycznia 1977 roku. Umarł mając zaledwie 55 lat. Pochowany został na cmentarzu w Żorach.

Profesor pozostawał ściśle związany z Wydziałem. Pełnił na nim w latach 1966-1971 funkcję pro-dziekana, a w kadencji 1971-1973 funkcję dziekana. Wypromował pięciu doktorów, będąc równocześnie recenzentem kilku rozpraw doktorskich. Był autorem lub współautorem około 30 referatów i artykułów oraz współautorem monografii „Fundamenty”, a także kilku patentów i wzorów użytkowych.

Wielokrotnie nagradzany za swoją pracę organizacyjną, dydaktyczną i naukową, w tym nagrodą indywidualną III stopnia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. w 1973 roku odznaczony został Krzyżem Kawalerskim ODP.

Jednak cichą pasją Profesora była Jego Katedra, którą zorganizował, a którą obecnie kieruje jeden z Jego wychowanków.

Zdolny i bardzo pracowity, może nieco zamknięty w sobie, pozostał w pamięci swoich studentów i wychowanków, jako osoba surowa i wymagająca. Jednak pod tą surowością, podkreślaną ostrością wejrzenia krył się dowcip i poczucie humoru. Zaskakiwał ponadto Profesor niekonwencjonalnym postępowaniem w wielu sytuacjach, wspominanych dzisiaj już jako anegdoty.