Urodził się 19 stycznia 1908 roku w Strzemieszycach, powiat będziński. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Strzemieszycach, a do gimnazjum męskiego - matematyczno-przyrodniczego - Zgromadzenia Kupców w Będzinie (obecnie im. M.Kopernika), gdzie w 1927 roku złożył egzamin dojrzałości. Następnie przez ponad rok pracował w charakterze siły biurowej.

Studia rozpoczął w roku 1928 na Wydziale Inżynierii, Oddziale Budowlanym Politechniki Lwowskiej, gdzie w roku 1935 uzyskał absolutorium. Przedstawił pracę klauzurową na temat „Projekt przekroju poprzecznego przez szopę drewnianą oraz projekt drogi dojazdowej” i w dniu 26 marca 1938 roku zdał egzamin dyplomowy uzyskując tytuł inżyniera dróg i mostów.

W między czasie w okresie 1934/35 odbył obowiązkową służbę wojskową.

W latach 1935/36 był zatrudniony, jako młodszy asystent, a w okresie 1936/1938, starszy asystent, w Katedrze Statyki Budowli i Budownictwa Żelaznego Politechniki Lwowskiej.

Po studiach podjął pracę 01.06.1938r., jako kierownik Wydziału Budowlanego w Szefostwie Budownictwa D.O.K. VIII w Toruniu, realizując budynki koszarowe, garaże samochodowe, hangary lotnicze i inne obiekty wojskowe.

W sierpniu 1939 roku, jako oficer rezerwy w stopniu podporucznika, został zmobilizowany do czynnej służby wojskowej do 67 pp. w Toruniu. Bierze udział w walkach przeciw Niemcom na Pomorzu. Zostaje ranny w obydwie nogi 14 września 1939 roku w okolicach Kutna. Do marca 1940 r. był leczony w szpitalu polowym, po czym zostaje przewieziony do szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, gdzie przebywa do kwietnia 1943 roku. Opuszcza szpital jako 70% inwalida wojenny.

Wraca do Zagłębia Dąbrowskiego. Przez okupanta niemieckiego zostaje skierowany do pracy przymusowej do Biura Inżynierskiego do Gliwic, jako projektanta w zakresie budownictwa przemysłowego, gdzie pracuje do 15 stycznia 1945 roku, tj. do chwili wkroczenia wojsk radzieckich.

Od 18 kwietnia 1945 roku pracuje w Zabrskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego, jako kierownik Działu Budowlanego. Od 1 listopada 1946 do 31 lipca 1948 roku pracował na stanowisko dyrektora technicznego Biura Budowlanego Przemysłu Węglowego w Zabrzu, zajmującego się budową 5000 domów fińskich dla górnictwa.

Od 1 września 1948 do 30 września 1951 roku pracował jako kierownik Oddziału Centralnego Biura Projektów i Studiów Budownictwa Osiedlowego – Zakładu Osiedli Robotniczych w Gliwicach, w którym zostaje dyrektorem.

Od 1 października 1951 do 31 stycznia 1952 roku pracował jako szef pracowni Miastoprojektu w Gliwicach, a następnie na stanowisku starszego projektanta i starszego weryfikatora konstrukcji.

W okresie od 11 listopada 1948 do 4 marca 1952 roku był powołany jako delegat Ministra Budownictwa na stanowisko zastępcy przewodniczącego w Komisji Zniszczeń Górniczych przy Wyższym Urzędzie Górniczym w Katowicach.

Na Politechnice Śląskiej magister H.Todor podejmuje pracę 1 października 1948 roku, na stanowisku starszego asystenta na Wydziale Inżynieryjno – Budowlanym w Katedrze Budownictwa Stalowego, której kierownikiem był w tedy profesor Franciszek Wasilkowski.

Przechodzi kolejne stanowiska uczelniane: od 01 grudnia 1953 roku adiunkta, od 1 października 1957 roku zastępcy profesora, (po wprowadzeniu przepisów nowej ustawy o szkolnictwie wyższym) od 1 października 1961 roku starszego wykładowcy.

Magister H.Todor od 1958 do 1969 roku był kierownikiem Studium Zaocznego Wydziałów: Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego, Inżynierii Sanitarnej Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Katowicach oraz Punktu Konsultacyjnego w Opolu.

Zajęcia dydaktyczne prowadził z przedmiotów: konstrukcje stalowe, technologia metali i spawania, spawalnictwo, konstrukcje drewniane oraz wykonawstwo konstrukcji stalowych i montażu konstrukcji budowlanych.

Współpracował w zespołach badawczych Politechniki Śląskiej:

• przy badaniach szczelności rur oraz połączeń prefabrykowanych dla rur żelbetowych o dużych średnicach termicznie sprężonych,
• przy zagadnieniach ogrzewania hal przemysłowych przez promienniki,
• przy opracowywaniu konstrukcji płyt promieniujących i możliwości ich zastosowania w budownictwie mieszkaniowym,
• przy opracowaniu koncepcji konstrukcji domu seryjnego dla budownictwa indywidualnego na terenach odbudowy górniczej w 3-ch alternatywach: żużlobetonu, betonu porowatego i żwirobetonu.

Konfrontuje swe bogate doświadczenie praktyczne i projektowe z teoretycznymi przesłankami pracy dydaktycznej. Publikuje szereg artykułów w czasopismach technicznych, wygłasza wiele odczytów i referatów na konferencjach, zjazdach oraz sympozjach.

Ponadto opracował ponad 200 ekspertyz naukowo - usługowych z dziedziny budownictwa: konstrukcji stalowych, budownictwa ogólnego i uprzemysłowionego, wzmacniania konstrukcji, badania wpływów eksploatacji górniczej na konstrukcje budowlane oraz ustaleń przyczyn awarii budowlanych.

Był promotorem dziesiątek prac inżynierskich i magisterskich studentów.

Z dniem 1 września 1968 roku (za porozumieniem stron) przenosi się do powstałej Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Opolu. Pełnił tam m.in. funkcję do sierpnia 1973 roku dziekana Wydziału Budownictwa oraz do marca 1976 kierownika Katedry Konstrukcji Budowlanych.

W uznaniu swych wieloletnich zasług H.Todor został odznaczony w 1975 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz uhonorowany i wyróżniony wieloma nagrodami Uczelnianymi i Stowarzyszeniowymi.

Zmarł 1 września 1976 roku w Zabrzu i został pochowany na cmentarzu św. Anny.

Autor notki: Józef Głąbik

Uzupełnienie: Andrzej Mokrosz