Prof. Edmund Szczepaniak urodził się 22 stycznia 1905 r. w Gałkowie, woj. łódzkie. Gimnazjum Miejskie Matematyczno-Przyrodnicze ukończył w Łodzi w roku 1923. w tymże roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył z wynikiem bardzo dobrym z odznaczeniem, uzyskując tytuł inżyniera dróg i mostów.

W latach 1932-48 był pracownikiem naukowym Politechniki Warszawskiej, do 1944 roku będąc kolejno zastępcą asystenta, młodszym asystentem i starszym asystentem Zakładu Mechaniki Budowli tej Politechniki. w okresie wojny, w łatach 1939-1944 oprócz pracy w Szkole Technicznej, w jaką Niemcy zamienili Politechnikę, prowadził zajęcia tajnego nauczania z studiów wyższych i programu liceum, przygotowując równocześnie doktorat, który wraz z całym dobytkiem Rodziców spłonął w Powstaniu warszawskim.

Doktorat odtworzył i obronił jesienią 1945 r. na Politechnice Warszawskiej pod kierownictwem prof. dr Witolda Wierzbickiego.

W roku akademickim 1945/46 był adiunktem na tej Politechnice, prowadził wykłady na Politechnice Warszawskiej z tymczasową siedzibą w Lublinie oraz rozpoczął pracę na Politechnice Śląskiej, jako zastępca profesora.

Dekretem Prezydenta Krajowej Rady Narodowej z 15 listopada 1946 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego statyki budowli na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Śląskiej, gdzie pracował kierując Katedrą Statyki Budowli do roku 1958.

W roku akademickim 1946/47 pełnił funkcję dziekana Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego Politechniki Śląskiej, w latach 1947-50 prodziekana tegoż Wydziału, w latach 1952-54 był organizatorem Wydziału Budownictwa Przemysłowego, zaś w roku 1952-55 dziekanem tego Wydziału.

Od 1 października 1958 r. został służbowo przeniesiony na Politechnikę Warszawską, gdzie objął kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej na Wydziale Komunikacji.

Uchwałą Rady Ministrów nr 22/67 z 22 czerwca 1967 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

Od 1 października 1970 r., w związku z likwidacją Wydziału Komunikacji, zostaje przeniesiony na stanowisko profesora zwyczajnego w Instytucie Mechaniki Konstrukcji Inżynierskich na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Od 1 października 1975 r. przechodzi na emeryturę.

Umiera w Warszawie, 21 października 1978 r. Jest pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie, w jednym grobie ze zmarłą kilka miesięcy później (4 marca 1979 r.) małżonką Izabelą, z domu Neuhäuser, która przez krótki czas, w latach pięćdziesiątych, prowadziła wykłady z „Historii rozwoju przemysłu” na Wydziale Budownictwa Przemysłowego Politechniki Śląskiej.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, nadanym tuż przed przejściem na emeryturę.

Podane poniżej informacje o dorobku naukowym i dydaktycznym Profesora są niepełne, gdyż zostały zaczerpnięte z opinii podpisanej w grudniu 1964 r. przez ówczesnego prorektora Politechniki Warszawskiej prof. J. Różyckiego i poza tę datę - siła rzeczy - nie wychodzą. Świeższych informacji ani w pamięci własnej, ani w Archiwum Politechniki Warszawskiej, gdzie zapoznałem się z powyższą opinią, nie znalazłem.

Prof. Edmund Szczepaniak otrzymał w 1951 r. Nagrodę Państwową III stopnia w dziale nauki. w 1953 r., otrzymał nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego za wkład pracy w zakresie kształcenia doktorantów oraz pracy naukowej i dydaktycznej.

Dorobek naukowy, wg opinii prof. J. Różyckiego obejmuje 57 pozycji (prace i publikacje) oraz ok. 300 opracowań naukowo-technicznych.

Prof. E. Szczepaniak był promotorem 7 przewodów doktorskich, ukończonych do roku 1959. Trzech z tych doktorów zostało bardzo szybko profesorami: prof. dr inż. Igor Kisiel (Politechnika Wrocławska), prof. dr inż. Zbigniew Budzianowski (Politechnika Śląska) i prof. dr hab. inż., Julian Pałka (Politechnika Krakowska). Łączna liczba doktorantów wynosiła prawdopodobnie 11 lub 1 2., publikacji również z pewnością było więcej, ale dokumentów na to już nie mam.

Profesor był żonaty od 1934 r. Miał córkę Krystynę (r. ur. 1947), kończącą obecnie pracę habilitacyjną na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, oraz syna Jerzego, piszącego te wspomnienie.