Urodził się 9 czerwca 1941 r w Rybniku. W 1968 ukończył studia na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W 1981 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego w dziedzinie górnictwa, a od 1992 był profesorem Politechniki Śląskiej. W latach 1974-1980 pełnił funkcję dyrektora administracyjnego Politechniki Lubelskiej. W 1980 r. powrócił na Politechnikę Śląską, gdzie w latach 1990-1996 był dziekanem Wydziału Budownictwa. Był wykładowcą w Katedrze Dróg i Mostów. Specjalizował się w technologiach drążenia małych tuneli w budownictwie podziemnych obiektów inżynierskich, a w szczególności w tunelowaniu metodami górniczymi.

Prof. Antoni Motyczka posiadał bogaty i zróżnicowany tematycznie dorobek naukowy, projektowy i doświadczalno-konstrukcyjny jak i ekspertyzowy. Ogólna liczba publikacji (w tym współautorskich) obejmuje łącznie 73 pozycje w tym: 2 monografie, 38 publikacji w czasopismach technicznych, 33 referaty na konferencjach krajowych i zagranicznych.
Bardzo bogaty, oryginalny i twórczy jest dorobek inżynierski obejmujący łącznie 52 prace projektowe, doświadczalno-konstrukcyjne i ekspertyzowe, 32 opracowania techniczne o charakterze badawczym, 31 ekspertyz, 17 patentów i 3 wzory użytkowe. Zdecydowana większość opracowań projektowych została zrealizowana w praktyce, potwierdzając jego wysokie umiejętności i kwalifikacje inżynierskie. Uwagę zwraca duża liczba patentów i wzorów użytkowych wdrożonych do praktyki inżynierskiej.

W pierwszym okresie działalności naukowo-badawczej jego prace koncentrowały się na szeroko pojętej działalności górnictwa podziemnego i geologii inżynierskiej. Obejmowały one zwłaszcza problematykę geologii górniczej, tąpań w obrębie pokładów węgla kamiennego, technik wydobycia kopalin, prognoz deformacji terenu górniczego, w okresie późniejszym zainteresowania objęły głównie problematykę płytkiego tunelowania metodami górniczymi, budownictwa na terenach górniczych oraz usuwania skutków działalności górniczej w obiektach infrastruktury powierzchniowej, naprawy i ochrony budowli żelbetowych. Zdecydowana większość prac naukowych wykazywała ścisły związek z potrzebami praktyki, zarówno w obrębie nauk górniczych jak i inżynieryjnych - w tym głównie budownictwa podziemnego, co świadczy i ich interdyscyplinarnym charakterze oraz wysokich walorach aplikacyjnych.

Oprócz intensywnej działalności dydaktycznej, naukowo-badawczej oraz wieloletniej twórczej pracy inżynierskiej, wykazywał się niezwykle bogatą działalnością organizacyjną i społeczną, czego zwieńczeniem był jego dwukrotny wybór na Senatora RP.

Zmarł 24 stycznia 2013 r.