Urodził się 23 lutego 1897 roku w Winnicy na Podolu. Po ukończeniu rządowej szkoły realnej w roku 1914, podjął studia wyższe w na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki w Kijowie. Studia przerwał w 1916 roku.

Został powalany do armii rosyjskiej, 1-go dywizjonu artylerii górskiej. Po zwolnieniu w styczniu 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego, 1-go pułku artylerii ciężkiej. w końcu listopada 1920 roku zwolniony ze służby w stopniu plutonowego.

W roku 1921 podjął kontynuowanie studiów na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

W czasie studiów w latach 1921-1033 pracował w szeregu firmach i instytucjach (z uwagi na ciężką sytuację mieszkaniową i materialną). Między innymi w latach 1927 – 1933 jako zastępca asystenta w Katedrze Budowy Mostów u profesora Andrzeja Pszenickiego, i równocześnie przez dwa lata w Katedrze Statyki Wykreślnej u profesora Ignacego Radziszewskiego na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Pod kierunkiem profesora A.Pszenickiego w 1931 roku projektował konstrukcję Dworca Głównego w Warszawie.

Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w roku 1933.

W 1934 roku pracował na posterunku doświadczalnym „Włochy” Ministerstwa Komunikacji u profesora Aleksandra Wasiutyńskiego przy badaniach „pracy nawierzchni kolejowych”.

W latach 1934-1949 pracował w Wytwórni Wagonów i Mostów w Chorzowie ( przed wojną należącej do koncernu „Wspólnoty Interesów), początkowo jako statyk i konstruktor, a następnie kierownik Biura Konstrukcyjnego i szef Oddziału Budowy Mostów. w lutym 1948 powierzono Mu stanowisko naczelnego dyrektora Wytwórni.

W tym czasie opracował ok. 300 większych projektów obiektów przemysłowych i mostów, między innymi takich obiektów jak: Hala Targowa w Katowicach, budynki wysokościowe w Katowicach i Chorzowie, Muzeum Śląskie w Katowicach.

W latach 1949-1956 pracował w Biurze Projektów Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Gliwicach, na stanowisku głównego inżyniera.

W roku 1951 podjął pracę w Katedrze Budownictwa Stalowego na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Śląskiej, zajmując kolejno stanowiska wykładowcy, zastępcy profesora i (od października 1961 roku, po nowej ustawie o szkolnictwie wyższym) starszego wykładowcy.

Na początku prowadził wykłady zlecone ze „Spawalnictwa” „Wykonawstwa i montażu konstrukcji stalowych” i „Technologii stali i spawalnictwa”, później „Konstrukcje stalowe”.

Od 1 września 1954 roku już jako etatowy pracownik Politechniki Śląskiej.

W akademickiej kadencji 1956/57 – 1957/58 był prodziekanem na Wydziale Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego, a także przez szereg lat prowadził działalność wychowawczą jako opiekun studentów i organizator praktyk studenckich.

Był promotorem ponad 200 prac dyplomowych, znaczna ich liczba wyróżniających się. Był człowiekiem bezpośrednim i życzliwym dla studentów oraz młodszych pracowników Katedry.

Opublikował ponad 40 prac i artykułów w czasopismach technicznych i Biuletynach PAN, głównie z zakresu konstrukcji stalowych i mostowych, świetlików i deskowań, płyt stalobetonowych oraz zabezpieczania budynków i budowli, hal przemysłowych i mostów na terenach podziemnej eksploatacji górniczej.

Przeszedł na emeryturę w październiku 1974 roku.

Za osiągnięcia w działalności technicznej i dydaktycznej W.Wachniewski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej, , Złotą Odznaka Zasłużonemu w Rozwoju Województwa Katowickiego, Złotą Odznaką PZIiTB.

Zmarł w Chorzowie w dniu 9 maja 1986 roku.

Autor notki: Jerzy Niewiadomski

Uzupełnienie: Andrzej Mokrosz

Zdjęcie: Grzegorz Gremza