Leon Rowiński urodził się 28 lutego 1918 r. w Riazaniu (Rosja), gdzie przebywali ewakuowani z Suwalszczyzny Jego rodzice. Pod koniec 1918 r. powracają do Polski.

W roku 1936 L. Rowiński kończy Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. K. Brzostowskiego w Suwałkach i zdaje maturę. w tym samym roku rodzina Rowińskich przenosi się z Suwałk do Warszawy, a Leon składa egzamin na Wydział Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Studiuje i dorywczo pracuje. w końcu roku akad. 1938/39 ma świadectwo półdyplomowe oraz minimum do rejestracji na 7 semestr studiów. Wrześniowa Wojna Obronna przerywa studia.

W okresie okupacji niemieckiej L. Rowiński pracuje przy budowlanych robotach remontowych, w przedsiębiorstwie przewozowym, przez dwa sezony jako kierownik robót melioracyjnych i regulacji rzeki Wąglanki pod Opocznem w warszawskiej firmie inż. Jerzego Stangla. w tej firmie następnie kieruje zmechanizowanym zakładem stolarskim w Warszawie, a wobec groźby aresztowania przez Gestapo przenosi się do oddziału firmy w Zwierzyńcu nad Wieprzem gdzie pracuje jako kierownik oddziału wytwarzającego prefabrykaty konstrukcji drewnianych oraz stolarkę budowlaną. Współpracuje przy tym z miejscową konspiracją, szczególnie z oddziałem partyzanckim AK porucznika “Podkowy”, przeprowadzając naprawy broni, przekazując prefabrykaty budynków drewnianych dla Szkoły Podchorążych w Dołach Turzynieckich.

W styczniu 1944 r. L. Rowiński wstępuje do oddziału partyzanckiego Batalionów Chłopskich “Lisa”, przyjmując pseudonim “Kasztan”. Bierze udział w potyczkach w Pilaszkowicach, pod Borówkiem, Kosobudami, Brodami, Stawem. Skierowany z oddziału do szkoły Podchorążych Piechoty BCh, kończy ją z pierwszą lokatą i stopniem kaprala podchorążego. w trakcie powrotu do oddziału do Puszczy Solskiej w potyczce pod Panasówką jest ranny w dłoń. Skierowany do leczenia do Gorajca prowadzi szkolenie miejscowych oddziałów BCh. Skierowany do oddziału specjalnego “Kmiecia” uczestniczy w zwycięskiej potyczce pod Szewnią Górną, po czym zdobytym transportem z oddziałem udaje się do Zamościa. Ostatnie zadanie wchodzące do “Akcji Burza” – to dowództwo kolumną oddziałów BCh, zmierzających z pomocą Warszawie. Rozkaz “Kmiecia” zatrzymuje kolumnę i nakazuje powrót wszystkich żołnierzy do domów z zachowaniem broni.

L. Rowiński powraca do Zwierzyńca, gdzie zostaje zmobilizowany na PKP, pracuje przy odbudowie linii kolejowej Zawada-Rawa Ruska. Pod Jego kierownictwem m.in. odbudowano most kolejowy przez rz. Wieprz w Zwierzyńcu.

W czasie służbowego pobytu w Zamościu aresztowany na ulicy przez funkcjonariusza UB. 4 tygodnie w piwnicach UB, badania przy współudziale oficerów NKWD, po czym 4 tygodnie w więzieniu w Zamościu i 4 tygodniowa “podróż” na Ural. Obowiązkowa - niewolnicza praca w obozie w Nagornej na budowach i w kopalniach węgla, po czym obóz w Rieżu, też praca na budowach, po czym w Samoswietie w tragicznej kopalni, która wszystkich doprowadziła do krańcowego wycieńczenia. Ponownie w obozie w Rieżu – praca na budowach. Na ostatniej, upadek przy schodzeniu po drabinie z betonowanego dachu, pobyt w obozowym szpitalu i bezpośrednio ze szpitala powrotny transport do Polski po 3 letniej niewoli 2 listopada 1947 r. do w Białej Podlaskiej. Następnego dnia powrotny odjazd do Zwierzyńca aby tam dowiedzieć się o śmierci siostry.

Powrót do Warszawy. Od lutego 1948 r. reaktywowany w prawach studenta, kontynuuje studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej, równocześnie pracując jako inspektor budowlany w Centrali Banku Rolnego w Wydziale Inwestycyjno-Budowlanym. Między innymi projektuje odbudowę budynków oddziałów powiatowych Banku w Mrągowie, Elblągu, Ostródzie, nadzoruje rewaloryzację budynków w woj. olsztyńskim, bydgoskim i gdańskim.

W styczniu 1951 r. L. Rowiński składa egzamin dyplomowy po wykonaniu dyplomowej pracy magisterskiej pod kierunkiem prof. A. Dyżewskiego.

Od 1 lutego zaangażowany przez “Miastoprojekt-Specjalistyczne” w Warszawie na stanowisko st. projektanta i organizatora jednej z pierwszych pracowni projektowania organizacji budów. Kierując pracownią opracowuje metodykę projektowania technologii i organizacji budowy, którą stosuje wraz ze swoim zespołem współpracowników. Jest autorem dokumentacji technologiczno-organizacyjnej m.in. budów Akademii Medycznej w Białymstoku, WSI w Częstochowie, Zakładów Farmaceutycznych w Tarchominie, współautorem szpitala na Żoliborzu, Stadionu X-lecia w Warszawie, projektów typowych budynków tymczasowych zagospodarowania placów budów.

We wrześniu 1954 r. mgr inż. L. Rowiński wygrywa konkurs ogłoszony przez Radę Wydziału Budownictwa Przemysłowego Politechniki Śląskiej na obsadę kierownika Katedry Organizacji i Mechanizacji Budowy i przenosi się do Gliwic.

Organizuje Katedrę od podstaw i poświęca się przede wszystkim pracy naukowo-dydaktycznej, współpracując w zakresie naukowo-zawodowym z przedsiębiorstwami budowlanymi Górnego Śląska i Zagłębia. Nie przerywa współpracy z warszawskimi przedsiębiorstwami budowlanymi oraz Instytutem Organizacji i Mechanizacji Budownictwa.

Stosunkowo szybko zostają rozpoznane umiejętności organizatorskie prof. Leona Rowińskiego ponieważ już w r. akad. 1955/56 zostaje powołany na stanowisko prodziekana Wydziału Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego. Była to trudna kadencja, bo pierwsza po reorganizacji, która polegała na połączeniu zlikwidowanego Wydziału Budownictwa Przemysłowego z katedrami, jakie pozostały z Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego po utworzeniu Wydziału Inżynierii Sanitarnej. Ponieważ ponownie został wybrany przez Radę Wydziału na kadencję lat akad. 1960/61 – 1961/62. Była to też bardzo pracowita kadencja, ponieważ przygotowywano plany i programy studiów zawodowych i magisterskich. w okresie 1962/63 do 1964/65 L. Rowiński jest kierownikiem studiów magisterskich, zorganizowanych przez Niego dla absolwentów dziennych i wieczorowych studiów zawodowych.

W okresie pełnienia wskazanych wyżej funkcji L. Rowiński uzyskuje stopień doktora nauk technicznych nadany przez Radę Wydziału 3 maja 1961 r., natomiast w grudniu 1962 r. Rada Państwa nadaje Mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał w roku 1971. Nieprzerwanie przy tym kieruje Katedrą.

W czerwcu 1965 r. prof. dr inż. L. Rowiński zostaje wybrany przez Senat Uczelni prorektorem i pełni tę funkcję do września 1972 r. Początkowo do 1968 r. zakres Jego działalności prorektorskiej dotyczy spraw studenckich, a od roku 1968 – organizacji i rozwoju. Ze względu na profesję zawodową L. Rowiński nadzorował działalność inwestycyjną Uczelni.

Wśród ważniejszych działań, zainicjowanych przez rektora prof. Szubę, ale i prorektora L. Rowińskiego, a przez Niego realizowanych były:

• doposażenie Zakładu Nowych Technik Nauczania, stworzenie warunków do opracowania i wykonania maszyn dydaktycznych – repetytorów i testujących, zorganizowanie nowoczesnego audytorium z pełnym wyposażeniem audiowizualnym,
• zorganizowanie i przeprowadzenie konkursu dydaktycznego,
• zorganizowanie ogólnokrajowej Sesji Naukowej poświęconej dydaktyce ze stosowaniem sprzętu audiowizualnego,
• utworzenie ośrodka pedagogicznego i podjęcie prac badawczych nad sprawnością studiów w poszczególnych Wydziałach Uczelni, zapoczątkowanie szkolenia pedagogicznego,
• współredagowanie periodyku Technologia Kształcenia na Wyższych Studiach Technicznych,
• przygotowanie i przeprowadzenie reorganizacji Uczelni na strukturę instytutową.

Trudny dla Uczelni był rok 1968. Duży był wkład prof. L. Rowińskiego w tym, że gliwickie środowisko akademickie przeszło marcowe zdarzenia bez drastycznych konsekwencji.

Wielkie zaangażowanie w prace w kierownictwie Uczelni nie spowodowało zahamowania rozwoju kierowanego przez Niego Instytutu, w którym właśnie w tym czasie są prowadzone kompleksowe tematy badawczo-doświadczalne, których wyniki są nadal oryginalne w skali światowej. Są to systemy: “Ślizg-ROW” – monolitycznego budownictwa betonowego realizowanego metodą oryginalnych deskowań ślizgowych do formowania ścian i urządzeń formująco-grzewczych do stropów oraz śląski system metody podnoszenia zintegrowanych konstrukcji. Trzeci temat najszerszy dotyczył metody formowania wielkowymiarowych prefabrykatów betonowych metodą prasowania w warunkach obniżonego ciśnienia. w tym okresie w Instytucie pracowało 60 osób, z których 32 to pracownicy naukowo-dydaktyczni.

Bardzo duży jest dorobek prof. L. Rowińskiego w zakresie podręczników i skryptów akademickich oraz innych publikacji dydaktycznych.

Członek Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania PAN od i kadencji do 1988 r., członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, przez dwie kadencje przewodniczący Sekcji Mechanizacji, Organizacji i Ekonomiki Budownictwa, członek Sekcji Organizacji i Zarządzania w Budownictwie drugiego z wymienionych Komitetów. Dwie kadencje przewodniczący Towarzystwa Naukowego Inżynierii Procesów Budowlanych w Warszawie.

Członek Piotrowskiej Akademii Nauk i Sztuk Pięknych w St. Petersburgu.

Za swoją pracę i dorobek prof. L. Rowiński został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Sztandarem Pracy i i II kl., Medalem za Wolność i Niepodległość 1945, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, ponadto licznymi odznakami honorowymi, w tym i Politechniki Śląskiej.

W okresie pracy na Politechnice Warszawskiej, Śląskiej i Częstochowskiej wypromował osobiście ponad 500 magistrów inżynierów i inżynierów, którzy pod Jego kierunkiem wykonali swe prace dyplomowe. Był promotorem8 przewodów doktorskich. Zrecenzował ocenił kilkanaście wniosków awansowych pracowników naukowo- dydaktycznych.

Profesor Leon Rowiński zmarł dnia 9.09.2000 roku i został pochowany w Bielsku Białej – Hałcnowie.

Autor notki: doc. dr inż. Andrzej Mokrosz