Urodził się 26 stycznia 1924 r. w Nawojowej Górze w powiecie chrzanowskim. Uczęszczał do Szkoła powszechnej w Nawojowej Górze, następnie do gimnazjum w Chrzanowie.

Liceum Ogólnokształcące typu matematyczno-fizycznego zaliczał w Wieliczce (na tajnych kompletach), uzyskał małą matura i egzamin dojrzałości w listopadzie 1944 roku.

Studia rozpoczął w 1 czerwca 1945roku na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Śląskiej (jeszcze w Krakowie). Ukończył dnia 4 listopadzie 1949 roku w Gliwicach przedkładając pracę dyplomową na temat „Obliczenia dynamicznego fundamentu piętrowego pod beczkozespół” promotorem był profesor Edmund Szczepaniak, zdając egzamin dyplomowy i uzyskując tytuł akademicki inżyniera budownictwa lądowego ze stopniem magistra nauk technicznych.

W latach 1948–52 pracował w Gliwickim Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Przemysłowego jako konstruktor, projektant, kierownik pracowni, kierownik działu.

Autor wielu projektów budowy: Elektrowni Jaworzno i i II, Miechowice, Będzin, ZM Łabędy, Rybnickiej Fabryki Maszyn, oraz szeregu wzmocnień fundamentów budynków mieszkalnych i obiektów przemysłowych.

Pracę na Politechnice Śląskiej rozpoczął w  1950 roku w Katedrze Statyki Budowli na wydziale Inżynieryjno–Budowlanym.

Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1959r. na Wydziale Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego Politechniki Śląskiej za rozprawę p.t. "Drgania cylindrów współśrodkowych na sztywnej płycie i podłożu sprężystym", której promotorem był profesor Edmund Szczepaniak.

Stopień doktora habilitowanego uzyskał na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej w 1962roku na podstawie oceny ogólnego dorobku naukowego i przedłożonej rozprawy habilitacyjnej pt. "Zastosowanie fal ultradźwiękowych do badania właściwości fizyko-mechanicznych gruntów".

Służbowo został przeniesiony na Politechnikę Krakowską w 1962 roku, na stanowisko kierownika Katedry Mechaniki Gruntów i Fundamentowania. w 1963–70 kierownik Katedry Gruntów i Fundamentowania Politechniki Krakowskiej, dyrektor Instytutu Geotechniki. w 1970 roku z Jego inicjatywy powstaje Instytutu Geotechniki, jest dyrektorem tego instytutu, z kilkuletnią przerwą, do końca swej pracy w Politechnice.

W roku 1969 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1980r. tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk technicznych. w latach 1966-74 pełnił funkcję dziekana Wydziału Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej.

Profesor Julian Pałka był członkiem wielu Instytucji i Stowarzyszeń Naukowych, a wśród nich: International Society of Soil Mechanics and Fundation Engineering, Polski Komitet Geotechniki, Sekcja Mechaniki Gruntów, Skał oraz Fundamentowania PAN, Komisja Budownictwa PAN w Krakowie, Komisja Nauk Technicznych PAN, Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej.

Szeroko prowadzona działalność naukowa Profesora znalazła swoje odbicie w ponad 120-tu oryginalnych pracach naukowych, wśród których znajdują się monografie, artykuły i referaty naukowe dotyczące oryginalnych rozwiązań zwłaszcza z dziedziny badań właściwości podłoża gruntowego oraz nowoczesnych metod posadowienia i fundamentowania budowli.

Dbałość o dobrą jakość dydaktyki owocowała między innymi jako autor bądź współautor 9 skryptów akademickich z dziedziny mechaniki gruntów i fundamentowania.

Bogate doświadczenia zawodowe oraz rozległa wiedza naukowa uzewnętrzniła się w bardzo owocnej współpracy Profesora J.Pałki z gospodarką narodową i obfitowała szeregiem ciekawych rozwiązań. Jego ponad 560 ekspertyz i około 280 pac projektowych dotyczyło wdrożenia nowatorskich metod posadowienia obiektów zwłaszcza dla Resortu Górnictwa i Hutnictwa oraz Budownictwa.

Autor 26 patentów, 2 wzory użytkowe oraz 5 wniosków racjonalizatorskich dotyczących zarówno udoskonaleń metod badawczych w geotechnice jak i technologii posadowień.

W centrum zainteresowania Profesora była opieka nad rozwojem młodej kadry naukowej. Był promotorem licznych prac doktorskich oraz autorem recenzji prac doktorskich, habilitacyjnych oraz wniosków na tytuł profesora.

Profesora cechowała wybitna umiejętność współpracy ze środowiskiem, życzliwość dla studentów i współpracowników oraz zdolność do nowych poszukiwań w dziedzinie, której poświęcił całe swoje naukowe i zawodowe życie. Zjednał sobie przez to uznanie środowiska naukowego i zawodowego oraz wdzięczność współpracowników.

Za swoje wybitne zasługi na polu nauki, dydaktyki, rozwoju kadry naukowej oraz współpracy z gospodarką narodową był Profesor J.Pałka wielokrotnie nagrodzony i uhonorowany. Otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,. Medal Komisji Edukacji Narodowej, Zasłużony Nauczyciel PRL, 5 nagród Ministra Edukacji Narodowej oraz szereg nagród i wyróżnień Uczelnianych i Stowarzyszeniowych.

Zmarł 21 czerwca 2008 roku w Krakowie.

Autor notki: doc. dr inż. Andrzej Mokrosz