Katedra Elektroenergetyki i Sterowania Układów Wydział Elektryczny

Wykorzystanie zwiększenia zdolności przesyłowych w liniach napowietrznych WN poprzez zastosowanie obciążalności dynamicznej lub przewodów niskozwisowych wiąże się z niebezpieczeństwem nieprawidłowego działania automatyki zabezpieczeniowej dedykowanej tym liniom. Szczególnie, rozróżnienie stanu zwarcia (pośredniego lub/i odległego) od stanu pracy normalnej linii wykorzystującej intensyfikację zdolności przesyłowych jest trudniejsze niż w liniach tradycyjnych. Wiąże się to przede wszystkim ze znacznymi, dopuszczalnymi wartościami prądu płynącego linią, przekraczającymi tradycyjnie rozumianą obciążalność dopuszczalną. Konsekwencją stosowania tych rozwiązań jest zwiększenie (w kierunku mniejszych impedancji) na płaszczyźnie fazowej obszaru spodziewanych położeń końców wektorów impedancji „widzianych” przez zabezpieczenie odległościowe podczas pracy dopuszczalnej. To z kolei wpływa na zmniejszenie potencjalnego obszaru impedancyjnego definiującego działanie zabezpieczenia odległościowego, co w efekcie może prowadzić do ograniczenia jego skuteczności. W rozprawie przedstawiono opracowany algorytm decyzyjny o cechach adaptacyjnych, wykorzystujący ciągłą transformatę falkową, poprawiający skuteczność działania zabezpieczeń odległościowych w napowietrznych liniach WN o zmiennych zdolnościach przesyłowych. Cechy adaptacyjne algorytmu umożliwiają dostosowanie działania zabezpieczenia odległościowego do znacznej zmienności obciążalności linii. Transformatę falkową wykorzystano do rozróżnienia stanów pracy normalnej silnie obciążonej linii od stanów zakłóceń zwarciowych poprzez obserwowalność przebiegów czasowych prądów. W rozprawie zawarto także autorskie sposoby parametryzacji zasięgów rezystancyjnych stref działania zabezpieczenia odległościowego. Treść rozprawy uzupełniają wyniki badań porównawczych opracowanego i klasycznego rozwiązania kryteriów odległościowych.