Zasłużeni Pracownicy Zakładu Elektroniki Biomedycznej
Dr inż. Andrzej Czapla
Urodził się w 19.10.1947 roku w Sosnowcu. W lutym 1972 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera o specjalności elektroniczna aparatura medyczna w Instytucie Elektrotechnicznym w Leningradzie (obecnie St. Petersburg). W maju tego samego roku podjął pracę jako asystent stażysta, później asystent i starszy asystent w Instytucie Aparatury i Automatyki Medycznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Od tego czasu zajmował się problematyką projektowania aparatury elektromedycznej, w szczególności aparatury rentgenowskiej i izotopowej oraz systemów informacyjno-pomiarowych dla potrzeb diagnostyki psychologicznej.
Brał udział w pracach zespołu opracowującego automatyczne analizatory parametrów krwi. Temat jego pracy doktorskiej to: ,,Analiza i opracowanie urządzeń syntetyzujących obrazy graficzne dla systemów informacyjno-pomiarowych", którą obronił 23.12.1983 roku po uprzednio odbytych studiach doktoranckich w Instytucie Elektrotechnicznym w Leningradzie. Rozpoczął wówczas pracę jako adiunkt początkowo w Instytucie Aparatury i Automatyki Medycznej, później w Instytucie Elektroniki Politechniki Śląskiej. Brał udział w licznych pracach naukowo-badawczych. W latach 1995-1997 był kierownikiem projektu badawczego pt: ,,Opracowanie i badanie systemów wspomagania komputerowego diagnostycznych badań psychologicznych dla pracowni psychologii pracy, poradni zawodowych biur pracy funkcjonujących w systemie służby psychologicznej". Został on wysoko oceniony i zakwalifikowany do wdrożenia. Współpracował z Centrum Naukowym Medycyny Kolejowej w Warszawie, Instytutem Medycyny Pracy w Sosnowcu, z poradniami zawodowymi na Śląsku. Prace które prowadził, zaowocowały wieloma patentami (miał ich ok. 20) oraz pracami dyplomowymi (ponad 52 obronionych). Prowadził zajęcia z miernictwa elektromedycznego, ergonomii, aparatury rentgenowskiej i izotopowej. Był autorem, bądź współautorem kilkudziesięciu publikacji krajowych i zagranicznych, raportów wewnętrznych z prac BK i BW oraz skryptu. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej. Był wieloletnim Wydziałowym Inspektorem pracy, Przewodniczącym Rady Oddziałowej ZNP.
Zawsze na sercu leżało Mu dobro Instytutu i Zakładu. Był cenionym w środowisku fachowcem, uczynnym kolegą, przyjacielem, na którego zawsze można było liczyć. Cieszył się też dużą popularnością i autorytetem wśród studentów.
Zmarł 7.03.2003 roku.
Dr inż. Aleksander Kwieciński
Urodził się 24 stycznia 1925 roku w Krakowie. Po ukończeniu studiów na Politechnice Śląskiej w 1951 roku podjął pracę na Uczelni, gdzie w 1965 obronił doktorat i w 1969 został docentem. Został kierownikiem Katedry Techniki i Urządzeń Automatyki; Ówczesny Rektor Politechniki Śląskiej prof. dr inż. Jerzy Szuba i Władze Uczelni poparły działanie pracowników Wydziału Automatyki, dzięki czemu dla kształcenia w tej specjalności, został powołany w 1969 r Oddział Elektronicznej Aparatury Medycznej.
Działalność dydaktyczną rozpoczął 1 października 1969 roku. Kierownikiem Oddziału został jego organizator doc. dr inż. Aleksander Kwieciński. W 1971 roku nastąpiły zmiany organizacyjne w Uczelni. Powołano Instytut Aparatury i Automatyki Medycznej (IAAM) jako do tej pory jedyny tego typu w Polsce, w którym został z-cą dyrektora. Zawarcie wieloletnich umów IAAM z Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym Techniki Medycznej ORMED w Warszawie spowodowało utworzenie w Gliwicach Oddziału COTM , którego został kierownikiem. Główne kierunki jego działalności naukowej i specjalności to: elektronika i automatyka oraz elektronika medyczna.
Do najważniejszych publikacji doc. A. Kwiecińskiego należą 4 książki i skrypty (Elektronika przemysłowa – podręcznik akademicki , 5 wydań: 1961,1965, 1975, 1976 – wydanie radzieckie 1982; Laboratorium Elektroniki – skrypt Pol. Śl. 1971, Elektronika medyczna t.II 1975; Aparatura analityczna i laboratoryjna – skrypt 1982; Automatyczny analizator hematologiczny – Problemy Techniki Medycznej 1977). Posiadał 10 patentów. Był przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej – Oddziału Śląskiego, członkiem Komitetu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN w latach 1978-1980; Komitetu Metrologii PAN (1981-1982); członkiem Rady Redakcyjnej „Postępy Fizyki Medycznej” . Wypromował 4 doktorów.
Za wybitne osiągnięcia naukowe otrzymał Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego: zesp. w 1976, 1977, 1981 roku; indyw. II st. w1978; Nagrodę Wojewódzką w 1981; Nagrody Rektora w 1954, 1953, 1958, 1968, 1969, 1971, 1980 roku.
Za zasługi otrzymał Srebrną Odznakę 15-lecia Pol. Śl. – 1960, Medal 25-lecia Pol. Śl. – 1969; Brązowy i Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju w 1967 i 1969 roku, Odznakę Zasłużonego Działacza sportowego – 1970; Złotą Odznakę Zasłużonego dla Rozwoju Województwa Katowickiego – 1970; Odznakę 25-lecia Gliwic – 1970; Złoty Krzyż Zasługi w 1973; Odznakę Zasłużonego dla Pol. Śl. w 1974.
Zmarł 24 października 1982 roku w Gliwicach.
Dr inż. Leszek Markiewicz
Urodził się w 1947 roku we Wrocławiu. W 1965 roku ukończył liceum ogólnokształcące w Stalowej Woli. Rozpoczął studia na Wydziale Automatyki Politechniki Śląskiej. W 1970 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera o specjalności elektroniczne urządzenia automatyki broniąc pracę dyplomową pt.: "Urządzenie do automatycznego wstrzykiwania i rejestracji kontrastu we krwi". Od 1970 roku rozpoczął pracę początkowo jako asystent w Oddziale Elektronicznej Aparatury Medycznej, potem jako starszy asystent w Instytucie Aparatury i Automatyki Medycznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Od tego czasu związany był z problematyką miernictwa elektromedycznego i aparatury medycznej.
Brał udział w pracach zespołu opracowującego automatyczne analizatory parametrów krwi. Jego główne zainteresowania koncentrowały się na pomiarach hematokrytu, stąd też pochodziła tematyka pracy doktorskiej "Metodyka i aparatura do wyznaczania składu objętościowego dwufazowych zawiesin, zwłaszcza hematokrytu", którą obronił w 1980 roku. Rozpoczął wówczas pracę jako adiunkt początkowo w Instytucie Aparatury i Automatyki Medycznej, później w Instytucie Elektroniki Politechniki Śląskiej, gdzie w latach 1990/91 i 1992/93 pełnił obowiązki kierownika Zakładu Elektroniki Biomedycznej. Ciekawym problemem, którym zajmował się dr L. Markiewicz były prace związane z wyznaczaniem momentu owulacji. Zaowocowały one konstrukcją przyrządu i licznymi publikacjami. W latach 1990-98 zainicjował nową na terenie Instytutu tematykę dotyczącą wpływu stanu środowiska naturalnego na zachorowalność na choroby nowotworowe. Efektem tych prac był projekt badawczy finansowany przez KBN, kierowany przez dr L. Markiewicza i wykonywany wspólnie z Instytutem Onkologii w Gliwicach. Został on wysoko oceniony i zakwalifikowany do wdrożenia. Współpracował z Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym Elektronicznej Aparatury Medycznej w Zabrzu, obecnie Instytutem Techniki i Aparatury Medycznej. Kontakty które utrzymywał w wieloma zakładami przemysłowymi na terenie Śląska, stanowiły dla Niego inspirację dla wielu prac badawczych oraz tematów prac dyplomowych. Ostatnie Jego prace dotyczyły zastosowań informatyki w służbie zdrowia. W ramach tego tematu zainicjował zajęcia z Informatycznych Systemów Szpitalnych. Tematyka biomedyczna dominowała w zajęciach dydaktycznych, które prowadził dla studentów Wydziałów: Automatyki, Elektroniki i Informatyki, Mechanicznego Technologicznego, Organizacji i Zarządzania. Wykładał również na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Był autorem, bądź współautorem kilkudziesięciu publikacji krajowych i zagranicznych, raportów wewnętrznych z prac BK i BW oraz skryptów. Za osiągnięcia naukowe był w roku 1978 wyróżniony nagrodą Ministra Edukacji Narodowej oraz wielokrotnie nagrodami Rektora Politechniki Śląskiej za działalność zarówno naukową jak i dydaktyczną, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej. W 1980 roku był członkiem grupy inicjatywnej NSZZ "Solidarność" Politechniki Śląskiej i przewodniczącym koła. Członek Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej i Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
Zawsze na sercu leżało Mu dobro Instytutu i Zakładu. Był cenionym w środowisku fachowcem, uczynnym kolegą, przyjacielem, na którego zawsze można było liczyć. Cieszył się też dużą popularnością i autorytetem wśród studentów.
Prof. dr hab. inż. Ernest Czogała
Żył w latach 1941 – 1998, wybitny naukowiec i wychowawca młodej kadry naukowej całe swoje życie zawodowe związał z Politechniką Śląską, którą ukończył na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym w 1965 roku. W 1966 ukończył Studium Podyplomowe Automatyki i Telemechaniki na Wydz. Automatyki, w 1969 uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1975 - stopień doktora habilitowanego a w 1986 uzyskał tytuł profesora. Był uznanym i liczącym się autorytetem w kraju i za granicą w dziedzinie przetwarzania wiedzy i sygnałów biomedycznych oraz zbiorów rozmytych.
Swoje najważniejsze prace opublikował w czasopismach o wysokiej renomie, takich jak: Fuzzy Sets and Systems, European Journal of Operational Research. Autor bądź współautor 9 monografii naukowych, 12 rozdziałów w monografiach, 10 podręczników akademickich oraz ponad 250 prac publikowanych w czasopismach i materiałach konferencyjnych. Profesor Czogała wygłaszał serie wykładów z zakresu zbiorów rozmytych, podejmowania decyzji w warunkach niepewności oraz sieci neuronowych w takich krajach jak: Belgia, Niemcy, USA, Kanada, Australia i Brazylia. Był stypendystą Fundacji Aleksandra von Humboldta oraz Fundacji Konrada Zusego. Wypromował 5 doktorów.
W latach 1987-1990 prof. E. Czogała pełnił funkcje prodziekana Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki, a od 1988 r. był także Kierownikiem Zakładu Elektroniki Biomedycznej.
Był także laureatem licznych odznaczeń państwowych (Złoty Krzyż Zasługi - 1986; Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski - 1998; Medal Komisji Edukacji Narodowej – 1998; Złota Odznaka Zasłużonemu dla Rozwoju Województwa Katowickiego - 1978; Odznaka Zasłużony dla Politechniki Śląskiej – 1997), nagród Ministra Edukacji i Rektora Politechniki Śląskiej (Nagroda Ministra Edukacji Narodowej indywidualna III stopnia – 1976, 1989 oraz zespołowa - 1986; Indywidualna Nagroda Rektora II stopnia – 1967, 1997; zespołowa nagroda Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk- 1980). Był członkiem wielu Towarzystw i Rad Naukowych (Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej – członek 1970-1998, członek Zarządu 1973-1978, wiceprzewodniczący 1976-1978; Rada Naukowa Instytutu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN, Rada Naukowa Instytutu Badań Systemowych PAN, Rada Naukowa Instytutu Techniki i Aparatury Medycznej w Zabrzu - członek; Komitet Naukowy czasopisma Medical Science Monitor – członek 1995-1998; Komitet Naukowy czasopisma Communications IFSA Mathematics Chapter - członek 1986-1998; National Science Foundation w USA - recenzent 1989-1998; Towarzystwo Naukowe Gesellschaft fur Infromatik w Niemczech – członek 1984-1998).
W roku 2001 powstała praca dedykowana Profesorowi Ernestowi Czogale pod tytułem "Zbiory rozmyte i ich zastosowania", pod redakcją Jana Chojcana oraz Jacka Łęskiego, wydana przez Wydawnictwo Politechniki Śląskiej (ISBN: 83-88000-64-0).
Doc. dr inż. Jerzy Kopka
Urodził się 3 lutego 1933 roku w Bydgoszczy. W 1952 roku złożył egzamin dojrzałości w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych w Katowicach, po czym rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej. Dyplom uzyskał w 1958 roku. Pracę w Politechnice Śląskiej rozpoczął w 1954 roku w Katedrze Miernictwa Elektrycznego jako młodszy asystent; a dwa lata później przeniósł się do Katedry Elektroniki Przemysłowej. W omawianym okresie jego zainteresowania naukowe skupiały się wokół problematyki zastosowania układów elektronicznych w zabezpieczeniach energetycznych.
Z tej tematyki w 1964 roku obronił pracę doktorską, wykonaną pod kierunkiem Prof. T. Zagajewskiego. W 1968 roku został docentem etatowym. W 1970 roku wspólnie z doc. Aleksandrem Kwiecińskim zorganizował Instytut Aparatury i Automatyki Medycznej na Wydziale Automatyki, w którym funkcję dyrektora pełnił do 1984 roku. Kształcenie elektroników w zakresie specjalności "elektroniczna aparatura medyczna" prowadzonej przez lAiAM, stało się wzorcowe w kraju. W tym okresie zajmuje się elektronicznymi metodami pomiarami parametrów krwi. Rezultatem tej działalności było opracowanie przez zespół lAiAM kilku wersji automatów hematologicznych, za co zespół był dwukrotnie wyróżniony nagrodą zespołową I stopnia. Z uwagi na załamanie się gospodarki w tym okresie nie zostały one niestety wdrożone do produkcji.
Doc. J. Kopka był promotorem 11 i recenzentem 8 prac doktorskich. Za kształcenie kadry naukowej został w 1989 roku wyróżniony nagrodą MEN III stopnia. Od 1976 do 1992 roku był członkiem Komitetu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN. Był członkiem Rad Naukowych Instytutu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN, Ośrodka Badawczo-Rozwojowego ORMED w Warszawie, OBREAM w Zabrzu i IMM w Katowicach.
W okresie 1973-81 i 1987-90 pełnił funkcję dziekana Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej. Za długoletnią pracę dydaktyczną był odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1990 r.), odznaką Zasłużonemu dla Rozwoju Województwa Katowickiego, Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej, Odznaka ZNP. Od października 1994 roku przebywał na emeryturze.
Zmarł 21 listopada 1998 roku.
Mgr inż. Rudolf Wojnar
Urodził się 22 października 1937 w Simoradzu k. Bielska-Białej. Całe swoje zawodowe życie był związany z Politechniką Śląską. Po ukończeniu studiów na Politechnice Śląskiej, Wydział Mechaniczny o specjalności Obrabiarki, narzędzia i technologia budowy maszyn w 1961 roku został głównym konstruktorem a później kierownikiem Biura Konstrukcyjno-Technologicznego w Zakładzie Doświadczalnym Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Był jednym z konstruktorów sztucznego płuco-serca, sztucznej nerki, defibrylatorów oraz szeregu przyrządów pomiarowych i innych urządzeń. Posiadał szereg patentów.
W 1991 roku po likwidacji ZDEMP-u został wykładowcą w Zakładzie Elektroniki Biomedycznej Instytutu Elektroniki. Równocześnie nadzorował urządzenia dializacyjne w Szpitalu Miejskim w Gliwicach. W swoim Zakładzie Mechaniki Precyzyjnej wytwarzał m.in. sondy anemometryczne.
Oznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką Zasłużonego dla Politechniki Śląskiej. Był również laureatem nagrody Czerwonej Róży, MniSzW i Rektora Politechniki Śląskiej.
Oznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką Zasłużonego dla Politechniki Śląskiej. Był również laureatem nagrody Czerwonej Róży, MniSzW i Rektora Politechniki Śląskiej.
Zmarł 23 lutego 2010 roku w Gliwicach.
