Współpraca Politechniki Śląskiej z miastem Gliwice ma długą tradycję, sięgającą początków istnienia Uczelni. W ciągu prawie ośmiu dekad były okresy bardziej owocne, ale zdarzały się także czasy „posuchy”. Szczególny wymiar zyskała ona w latach 50. a jej efektem był Kinoteatr „X”. Charakterystyczny neon z literą „X”, na kilka dekad zdefiniował naroże placu Krakowskiego stając się jednym z symboli miasta. Obecnie kontakty magistratu i uczelni weszły w nową, obiecującą fazę, co podkreślała prezydent Gliwic przy okazji uroczystości otwarcia Studenckiego Centrum Kreatywności.

Informacje o inwestycji pojawiały się w lokalnej prasie, czyli w ukazujących się od 1956 roku „Nowinach Gliwickich”. Notka zamieszczona w numerze z 12 października 1958 roku informuje: „Trwający od 1 lipca remont przebiega sprawnie, szybko i w zasadzie wnet się skończy. Przerobione dotychczas 1.200 tys. zł., pochodzące z funduszów Prez. Woj. Rady Narodowej, rektoratu Politechniki Śląskiej i ZSP zużytkowane zostały w sposób mądry, racjonalny i pożyteczny.” Autor tekstu, po krótkim przedstawieniu, czego mogą się spodziewać przyszli użytkownicy obiektu i po zwróceniu uwagi czytelników na co ciekawsze detale (okładziny ścienne z plastiku!), kończy artykuł apelem do instytucji i społeczeństwa o pomoc (zapewne finansową) w ukończeniu prac w zamierzonym terminie.

Tyle „Nowiny”. Obecnie, po kolejnej przebudowie i zmianie funkcji, nie ma już śladu po realizacji projektu profesora Todorowskiego. Na szczęście inwestycja została przez samego autora szczegółowo udokumentowana w postaci artykułu zamieszczonego w miesięczniku „Architektura”, nr 11-12 z 1959 roku. Z opisu wnosić można, że zakres prac wykonanych początkowo w budynku, zdecydowanie różnił się od tego, co poprawiono, by dostosować kilka pomieszczeń gmachu, przy zbiegu ulic Zwycięstwa i Strzody, na potrzeby Klubu Międzynarodowej Prasy i Książki. Profesor wyszczególnia szereg wad zasadniczej części budynku, a więc sali widowiskowej, która – jego zdaniem – nie mogła pełnić prawidłowo swojej funkcji z następujących powodów: „wadliwego rozwiązania funkcjonalnego pomieszczeń dla publiczności, podkreślonego brakiem hallu wejściowego i odpowiedniej ilości otworów drzwiowych, nieodpowiedniego wymiaru sceny, posiadającej wysokość 4,10 m, o podłodze wzniesionej nad podłogą sali 0,70 m i otworze scenicznym o wysokości 3,5 m i szerokości 5,60 m, braku choćby minimalnego zaplecza sceny i odpowiedniej garderoby artystów, braku operatorni kinowej, braku wentylacji mechanicznej, wadliwie działającej instalacji oświetleniowej i ogrzewczej, niskiego poziomu architektonicznego całości oraz znacznego odsetka zużycia i zniszczenia pomieszczeń zespołu sali widowiskowej.”

Być może wielu uczestników wydarzeń czy seansów w kinoteatrze X zwróciło uwagę na brak nachylenia widowni, wymuszający konieczność nienaturalnego zadzierania głowy. Profesor Todorowski i to wyjaśnia w tekście: „W pierwszych założeniach przyjęto, że sala ma służyć nie tylko dla przedstawień estradowo-teatralnych, seansów kinowych i koncertów, lecz również dla zabaw tanecznych, co narzucało warunek pozostawienia większej części powierzchni podłogi sali w poziomie. Zrezygnowanie z tego postulatu nastąpiło, niestety, zbyt późno, aby można było w profilu podłużnym sali uwzględnić w pełni warunki prawidłowej widoczności dla przedstawień teatralnych.”

Chyba najbardziej charakterystycznym elementem, który z oczywistych względów nie mógł umknąć nikomu, kto odwiedzał kinoteatr, była dobudówka od strony ul. Strzody, mieszcząca kasy i szatnię. Tak ten nowy fragment budynku opisał sam projektant: „Dla uzyskania wydzielonego wejścia do zespołu oraz powiększenia niewystarczającej powierzchni pomieszczeń przeznaczonych dla publiczności, zaprojektowano od strony otwartego do ul. M. Strzody dziedzińca, parterowy pawilon, mieszczący hall kasowy, pokój administracyjno-kasowy oraz szatnię dla widzów. Nieregularny kształt pawilonu powstał w wyniku uwzględnienia zarówno funkcji, jak i przede wszystkim stanu istniejącego, a głównie zachowania istniejących na granicy działki drzew, mocno pochylonych ku budynkowi SDK i nie tworzących regularnej ściany. (…) W hallu szatniowym faktura surowego betonu sufitu oraz okrągłego słupa została podkreślona barwnym potraktowaniem poszczególnych elementów nie- struganego i niedobieranego specjalnie deskowania, przy użyciu barwy białej, cytrynowej i ciepłoszarej. Na łączeniach desek wprowadzono przesunięcia barw, co przy równoczesnym występowaniu różnej szerokości deskowania, dało w wyniku dywanową miękkość płaszczyzny stropu.