Nauka w szkole, praca biurowa, dojazd do pracy samochodem, spędzanie wolnego czasu przed komputerem czy telewizorem spowodowały, iż coraz więcej czasu spędzamy w pozycji siedzącej. Wg danych statystycznych aż 18% Polaków spędza powyżej 7,5h/dziennie w pozycji siedzącej [3]. Dodatkowo panująca od 2020r. pandemia COVID-19 oraz związane z nią wprowadzone restrykcje spowodowały, iż nasza naturalna wynikająca ze stylu życia aktywność fizyczna została zmniejszona lub całkowicie zatrzymana [1, 4]. Wprowadzone obostrzenia a także strach przed zakażeniem bez względu na płeć, wiek, czy pochodzenie etniczne spowodowały przyjęcie przez nas stacjonarnego stylu życia.

     Pomimo, że siedzenie nie wymaga od nas intensywnego wysiłku fizycznego, to długotrwale pozostawanie w tej pozycji negatywnie wpływa na zdrowie będąc przyczyną wad postawy ciała oraz wielu innych dolegliwości bólowych np. bóli kręgosłupa [2]. Badania bazujące na modelowaniu matematycznym narządu ruchu człowieka prowadzone na Wydziale Inżynierii Biomedycznej Politechniki Śląskiej wykazały, że pozycja siedząca może doprowadzić do wzrostu obciążeń w poszczególnych segmentach odcinka lędźwiowego średnio od 155% do nawet 184% w odniesieniu do pozycji stojącej (100%). Dodatkowo wykazano, iż podczas pozycji siedzącej na obciążenia (wypadkowe siły reakcji w stawach międzykręgowych odcinka lędźwiowego) wpływają kąt pochylenia tułowia oraz kąt nachylenia miednicy. Zwiększenie pochylenia tułowia oraz ustawienie miednicy w tyłopochyleniu powoduje znaczący wzrost obciążeń [5, 7]. Na wielkość obciążeń generowanych w odcinku lędźwiowym kręgosłupa wpływa również sposób siedzenia. Wilke et al. wskazuje, że przyjęcie zgarbionej pozycji siedzącej może doprowadzić do 3-krotnego wzrostu obciążeń w porównaniu do pozycji siedzącej zrelaksowanej, natomiast odchylenie oparcia pod kątem 120st oraz zastosowanie podparcia lędźwiowego na wysokości ok. 20cm może spowodować znaczące obniżenie ciśnienia wewnątrzdyskowego [6].