Postawa ciała człowieka jest cechą indywidualną i zmienną, jest jednym z wskaźników prawidłowego rozwoju. Utrzymywanie wyprostowanej postawy ciała jest procesem złożonym, kontrolowanym przez szereg biomechanicznych i neurofizjologicznych mechanizmów [6].  Zaburzenia postawy ciała to jej widoczne zmiany np. zwiększone przodopochylenie miednicy, nadmiernie powiększenie lordozy lędźwiowej lub kifozy piersiowej czy protrakcyjne ustawienie głowy [3]. Zaburzenia postawy ciała są wynikiem nieprawidłowej równowagi nerwowo-mięśniowej [4]. Prowadzą one do występowania zmian przeciążeniowych narządu ruchu, czego konsekwencją w późniejszym czasie mogą być dolegliwości bólowe [2]. Badania prowadzone wśród dzieci i młodzieży w Polsce wskazują, że wady postawy ciała stanowią wysoki odsetek. Częstość ich występowania waha się w granicach 30% do 60% [5].

      Jedną z metod klasyfikacji posturalnej jest metoda Dolphensa, według której wyróżnia się trzy typy postawy ciała: neutralną (zrównoważoną), kifotyczną oraz lordotyczną (Rys.1). Klasyfikacji dokonuje się poprzez poprowadzenie pionowej linii wzdłuż ciała pacjenta według określonych zasad. Postawa neutralna charakteryzuje się tym, że jeżeli wzdłuż tylnej powierzchni ciała poprowadzimy pionową linię to dotyka ona ciała na poziomie kifozy piersiowej oraz pośladków. U osób z postawą kifotyczną pionowa linia dotyka ciała wyłącznie w miejscu kifozy piersiowej, natomiast u osób z postawą lordotyczną linia styka się tylko na poziomie pośladków [1].