Od osiemdziesięciu lat śpiewają ku radości publiczności na całym świecie. Dali się poznać nie tylko społeczności akademickiej Politechniki Śląskiej, ale słuchaczom wielu, najbardziej odległych państw. Soliści Akademickiego Chóru Politechniki Śląskiej świętują w tym roku 80. urodziny swojej formacji.

Wspomnień czar
Jest środa. Po godzinie 18 w Centrum Kultury Studenckiej Mrowisko zaczyna się robić tłoczno. Do niewielkiej salki naprzeciwko szatni zaglądają kolejni członkowie i członkinie chóru. Za chwilę rozpocznie się próba. I tak, dwa razy w tygodniu, z krótkimi przerwami na występy, przez cały rok.

– Spotykamy się w poniedziałki i środy o godz. 18.30. Jeśli ktoś chce do nas dołączyć, to właśnie wtedy. Obecnie jest nas około 50 osób – mówi Bernadeta Zapała.

Tomasz Giedwiłło – dyrygent chóru przyznaje, że podczas swojej dwudziestoletniej pracy z chórem poznał tu setki osób. – Niektóre z tych znajomości zostają na lata, inne na całe życie. Zaskakujące jest to, że w tym gronie mamy już około stu par, które poznały się w chórze i zawarły związek małżeński – podkreśla.

Od pierwszego usłyszenia
Miłość do muzyki tutaj, w chórze bardzo szybko przeradza się w coś więcej. Wbrew powszechnej teorii, nie tylko od pierwszego wejrzenia, ale też usłyszenia. Tak było, m.in. w przypadku Agaty i Mateusza Kawuloków.

– Dołączyłem do chóru na I roku studiów, rok wcześniej niż moja żona. Przyszedłem, bo ukończyłem szkołę muzyczną i mimo podjęcia studiów na technicznym kierunku, chciałem kontynuować tę pasję – opowiada Mateusz. – U mnie było podobnie, nikt mnie nie namawiał. Muzyczne wykształcenie ze szkoły średniej skierowało mnie na próbę. Jak się okazało, warto było, bo poznałam tu męża – dodaje Agata. – Po kilku próbach zaczęliśmy do siebie pisać, a potem spotykać się. I tak, do dziś i wcale nam się to nie nudzi – żartuje. Oboje przyznają, że próby są dla nich momentami na wspólne spędzenie czasu, bo w ciągu dnia są bardzo zabiegani. Obydwoje przygotowują doktoraty na Politechnice Śląskiej. Mateusz w dziedzinie informatyki, Agata na styku bioinżynierii i medycyny.

Uczelnia i miłość do muzyki połączyła także inną parę – Jerzego i Iwonę Sorociaków.

Jerzy zaczął śpiewać w chórze w 1979 roku. Jego przyszła żona dołączyła do chóru dopiero w 1985 r. – Trochę na nią czekałem. Ale jak już się pojawiła – a było to z początkiem roku akademickiego, w październiku – to w grudniu, od momentu uczelnianych obchodów barbórkowych nie odstępowałem jej na krok, bo między nami coś zaiskrzyło – wspomina.

– Pobraliśmy się po dwóch latach znajomości i od tamtej pory jesteśmy razem w życiu i w chórze, choć nie jesteśmy już związani z Uczelnią od lat – zaznacza. Co ciekawe, do chóralnej rodziny dołączył także ich syn.

Od nauk technicznych do sztuki
Drogi prowadzące na próbę Akademickiego Chóru Politechniki Śląskiej są zupełnie różne. Nie wszyscy członkowie mieli lub mają wykształcenie muzyczne. W przypadku inżynierów i techników zainteresowanie śpiewem wcale nie wydaje się takie oczywiste. Dyrygent nie widzi tu jednak przeszkód. – Przyznaję, że dobrze liczą nutki, w utrzymaniu rytmu są świetni. Często porównuję ich zaangażowanie w chórze do mojej pasji jeżdżenia na nartach. Chciałbym tak dobrze jeździć, jak oni potrafią śpiewać – mówi Tomasz Giedwiłło i podkreśla, że z szacunkiem podchodzi do swoich podopiecznych, którym dwa razy w tygodniu chce się spędzać 2,5 godziny na próbie, żeby ćwiczyć i szlifować swoje umiejętności, a przecież każdy z nich ma dodatkowe aktywności – zajęcia na studiach, zobowiązania wynikające z pracy doktoranta czy nauczyciela akademickiego, ale też rodzinnych.

Chórzysta-student Stanisław Turula uważa jednak, że wszystko da się pogodzić. – Zmieniłem kierunek na automatykę i robotykę – a to podobno dość wymagający kierunek – a mimo to udaje mi się brać udział w próbach i jeździć na koncerty – zapewnia, choć nie ukrywa, że część kolegów z roku patrzyła na ten pomysł z politowaniem.

– Śpiewamy około 50 koncertów w roku, co daje nam średnio jeden na tydzień. Zsumowaliśmy naszą aktywność muzyczną w ubiegłym roku i wyszło nam, że 12 tysięcy minut spędziliśmy na śpiewaniu – dodaje Bernadetta Zapała.

Jedyna taka szansa
Są jednak powody, dla których regularnie kilkadziesiąt osób pojawia się w małej salce w Mrowisku. Tym najważniejszym są koncerty, zwłaszcza te zagraniczne, na które chórzyści oczekują najbardziej. Idealnie, kiedy na pierwszą okazję na wielki występ nie trzeba czekać zbyt długo.

– Miałem szczęście, bo zaledwie dwa miesiące po dołączeniu do chóru wyjechaliśmy do Florencji. Niesamowita przygoda dla mnie jako studenta w tamtym czasie, tym bardziej, że oprócz występu była też możliwość zwiedzania miasta – mówi doktorant Jakub Krzus.

Z kolei Stanisław Turula chętnie wraca wspomnieniami do koncertu w Słowenii w Jaskini Postojnej. – W jaskini znajduje się sala koncertowa. Samo przebywanie w tym miejscu robi wrażenie, a już śpiewanie tam powoduje dodatkowe emocje – podkreśla.

Wśród setek koncertów polskich i zagranicznych, które chór miał okazję zaprezentować, są takie, które zostaną w pamięci uczestników do końca życia – jak ten z 2018 roku.

– Wyjechaliśmy na koncert do Londynu z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę. Był to nasz pierwszy wspólny wyjazd jako pary, która poznała się w chórze i od razu w takie miejsce – wspomina Mateusz Kawulok. – Śpiewaliśmy w Royal Albert Hall. Taka okazja może się drugi raz w życiu nie pojawić. Poza tym mieliśmy szansę stanąć na scenie z tak wybitnymi artystami jak Kuba Badach, Aleksandra Kurzak czy Edyta Górniak – dodaje Agata Kawulok.

Do tego koncertu wracali niemal wszyscy chórzyści. – Wspomnień jest znacznie więcej. Co starsi stażem członkowie chóru mieli okazję wyjeżdżać częściej i na dłużej. Kiedyś była to niemal jedyna opcja na wyjazd zagraniczny, bo czasy i możliwości były zupełnie inne – opowiada Jerzy Sorociak. – W 1980 roku pojechaliśmy na miesiąc do Francji. Objazdowa wycieczka po Europie, to było jak spełnienie marzeń – dodaje. Sam dzięki chórowi odwiedził takie zakątki jak RPA, Urugwaj, Kanada, Stany Zjednoczone, Korea, Macedonia czy Szwajcaria. – Po tym jak Szwajcarzy gościli nas przez miesiąc, my także zaprosiliśmy ich do Polski. Pamiętne to było spotkanie. Przyjechał rzeźnik, dwie świnie, był poczęstunek, ognisko i wspólne śpiewy i tańce do rana – wspomina Iwona Sorociak.