Co ma wspólnego krowa z początkami Politechniki Śląskiej? Można powiedzieć, że to właśnie krowa związała losy prof. Stanisława Fryzego z utworzonym w 1945 r. Wydziałem Elektrycznym, jednym z czterech pierwszych wydziałów Politechniki Śląskiej. Z okazji jubileuszu 80-lecia Uczelni, pracownicy wydziału wspólnie z wychowankami wybitnego profesora, prywatnie miłośnika nabiału, postanowili w niekonwencjonalny sposób przybliżyć barwną postać oraz dorobek naukowy twórcy teorii mocy.

10 stycznia 1946 r. we Lwowie, prof. Stanisław Fryze w odpowiedzi na list prof. Władysława Kuczewskiego, organizatora i pierwszego rektora powstałej rok wcześniej Politechniki Śląskiej pisze: „Za łaskawe zaproszenie mnie na Katedrę elektrotechniki ogólnej w Politechnice Śląskiej w Gliwicach najuprzejmiej dziękuję i zaproszenie to przyjmuję. (…) Co do warunków podanych mi łaskawie (…), zapytuję uprzejmie czy nie byłoby możliwe uzyskanie w Gliwicach mieszkania 4-5 pokojowego w jakiejś willi z ogrodem i z zabudowaniami gospodarskimi”. Dalej profesor wyjaśnia, że we Lwowie mieszka w posiadłości zawierającej oborę, gdzie hoduje dwie krowy, które chciałby zabrać ze sobą, ze względu na brak nabiału na Śląsku. Władze Uczelni znajdują odpowiednie mieszkanie i tak jeden z najbardziej znanych profesorów Politechniki Lwowskiej, najstarszej polskiej uczelni technicznej, trafia w czerwcu 1946 r. do Gliwic. Razem z państwem Fryze ze Lwowa przyjeżdża krowa, która zaaklimatyzuje się w zabudowaniach i ogrodzie willi przy ul. Kaszubskiej, a do tego zapisze się w wielu opowieściach i anegdotach związanych z początkami Politechniki Śląskiej.

Biografia prof. Fryzego, podobnie jak jego dorobek naukowy jest niezmiernie bogata, odzwierciedla dramatyczne wydarzenia I poł. XX wieku i wypełniłaby niejeden scenariusz filmowy. Stanisław Fryze urodził się 1 grudnia 1885 r. w Krakowie, 4 lata po Pierwszej Międzynarodowej Wystawie Elektrotechnicznej w Paryżu, podczas której podziwiano najnowsze wynalazki elektrotechniki – między innymi Tomasz Edison zainstalował tam 1000 żarówek z włóknem węglowym, zachwycano się telefonem, a zwiedzających woził elektryczny tramwaj Siemensa. Po latach prof. Fryze tak opisze swoją fascynację tą dziedziną nauki: „Wielki rozwój elektrotechniki rozpoczął się około 1900 r. (…), ja zdekompletowałem ojcu telefon wzięty do naprawy i wyjętym z niego induktorem Siemensa elektryzowałem domowników i kolegów. Oczywiście to pierwsze doświadczenie elektrotechniczne zakończyło się laniem; mimo to jednak już wówczas postanowiłem, że będę elektrotechnikiem”. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie, podejmuje pracę w Austriackich Zakładach Siemens-Schuckert, później w oddziałach tej firmy we Lwowie i Wiedniu, a w międzyczasie odbywa służbę wojskową w austriackiej marynarce wojennej w Poli (obecnie Pula w Chorwacji). Zdaje eksternistycznie egzamin dojrzałości, by dostać się na studia na Politechnikę Lwowską, które kontynuuje mimo kolejnej mobilizacji wojskowej. I wojna światowa ponownie przerywa mu studia, ale Fryze mimo obowiązkowej służby na pancernikach i torpedowcu, w trudnych okrętowych warunkach, z żelazną konsekwencją uczy się dzięki pomocy narzeczonej, która przepisuje dla niego i wysyła notatki kolegów z roku. Dzięki temu nie traci roku i zalicza podczas urlopu wszystkie egzaminy, a przy okazji się żeni. Po wojnie wraca do Lwowa i pracuje tam jako nauczyciel w Państwowej Szkole Przemysłowej. Jego kariera naukowa nabiera rozpędu, kiedy w 1923 r. na Politechnice Lwowskiej broni z wyróżnieniem pierwszą w Polsce pracę doktorską z dziedziny elektrotechniki pt. „Nowa teoria ogólnego obwodu elektrycznego”. Dwa lata później zostaje profesorem nadzwyczajnym Politechniki Lwowskiej w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej. Oddaje się pracy naukowej i dydaktycznej – jest ceniony przez lwowskich studentów za przejrzysty sposób prowadzenia wykładów, pełnych demonstracji, zawsze okraszonych dowcipnymi komentarzami. W 1931 r. „Przegląd Elektrotechniczny” publikuje jego rozprawę pt. „Moc rzeczywista, urojona i pozorna w obwodach elektrycznych o przebiegach odkształconych prądu i napięcia”, a rok później wyłożoną tam pionierską teorię mocy referuje w Paryżu, co przynosi mu światowy rozgłos. Staje się wkrótce członkiem towarzystw elektrotechnicznych we Francji, Niemczech i Rumunii, polemizuje z teorią mocy pochodzącego z Bukaresztu Constantina Budeanu – to do dziś temat dociekań i dyskusji wśród naukowców.