Na uroczystości poświęcenia kamienia węgielnego przybył Wojewoda Śląski Michał Grażyński i Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej prof. inż. Ignacy Mościcki. Personelowi szkoły nadano zaszczytny tytuł Śląskich Funkcjonariuszy Wojewódzkich. Szkoła była drugą, co do wielkości szkołą tego typu w Europie, o niespotykanym wyposażeniu i oryginalnych pracowniach, z własną halą hutniczą, z piecem odlewniczym i siłownią produkującą prąd elektryczny dla okolicznych dzielnic. Gmach nazywano „Pałacem Techników”. W ówczesnych założeniach planistycznych, szkoła po pewnym czasie miała być przekształcona w Politechnikę Śląską.
W okresie wojennym w budynku „Śląskich” działała Szkoła Inżynierska, do której przyjmowano kandydatów należących do pierwszej i drugiej grupy niemieckiej listy narodowej, pod warunkiem dobrej znajomości języka niemieckiego.
Do planów stworzenia politechniki w Katowicach wrócono jeszcze przed zakończeniem II Wojny Światowej. Dzięki pracy Jerzego Ziętka, wojewody górnośląskiego, 26 lutego 1945 roku powołano tymczasową Komisję Organizacyjną Politechniki Śląskiej (na jej czele stanął inż. Stanisław Majewski, dyrektor Szkoły Górniczej w Katowicach), a  już 24 maja 1945 roku Prezydium Krajowej Rady Narodowej wydało dekret nr 118 Prezydenta Krajowej Rady Narodowej o utworzeniu Politechniki Śląskiej w Katowicach (Dz.U. RP Nr 21 z dnia 11 czerwca 1945 roku). Był to efekt memoriału wystosowanego w drugiej połowie kwietnia 1945 roku przez Komisję Organizacyjną do Rządu i Prezydium Krajowej Rady Narodowej w sprawie utworzenia na Śląsku wyższej uczelni technicznej. Obowiązki organizacyjne tworzenia Politechniki Śląskiej powierzone zostały, decyzją Ministra Oświaty, prof. Władysławowi Kuczewskiemu, który od początku 1945 roku był również organizatorem i p.o. Rektora Politechniki Warszawskiej.